Impórtalle a alguén o Ensino Público Galego?

É un segredo a voces que todo o mundo está en contra da actual situación do sistema educativo, toda a sociedade concorda na necesidade de termos continuidade nun eido que consideramos prexudicado con cada variación que nel se fai, ao dicir e sentir da cidadanía; porque o fundamental é “termos estabilidade”.

Nós mesmas, as asociacións de nais e pais, que vimos sendo o sector da poboación implicado dun xeito duplo na comunidade educativa -como cidadás e como familias do estudantado- , temos falado moi de acotío sobre a urxencia de derrogar a última reforma, a LOMCE, para retomar o camiño dun modelo con intención de permanencia, baseado nun pacto educativo que lle permita albiscar un futuro, se non moi longo, polo menos de medio prazo, no que falemos de décadas de vixencia, no canto de falarmos de anos; e no que tamén se fale dunha reforma integral dun sistema educativo que non funciona nin dá respostas á sociedade actual, nin moito menos á futura.

Semella que tanta claridade de ideas debería dar lugar a unha mobilización permanente da sociedade, a unha reivindicación constante e pública, pero realmente:  que facemos?

Pois se coa resposta tivera que rematarse o artigo, faríao ben pronto: NADA.

Non facemos nada, os políticos non fan nada, a sociedade non fai nada, as profesionais do sector, tamén nós, non facemos nada; os meses, os anos, os cursos vanse amoreando na historia e continuamos sen facer nada.

A LOMCE ten case seis anos, SEIS ANOS, de presenza entre nós e non facemos nada; fiámolo todo a futuras negociacións, posteriores acordos, seguintes eleccións, e mentres tanto continuamos a non facer NADA.

Que se nos entenda ben: non facer nada non quere dicir que non protestemos, que non mandemos escritos, e que non culpabilicemos constantemente á normativa actual da baixa calidade do noso Ensino Público Galego; iso facémolo, pero estamos instaladas nese discurso e mentres tanto o tempo pasa, e a LOMCE impregna cada vez máis os nosos centros escolares; cada vez temos máis direccións afíns ao poder político que traballan para que a democracia desapareza dos centros de ensino, cada vez hai máis xente abandonada á súa sorte porque non hai axudas, nin apoios, nin intencións, sobre todo non hai intencións !!! de traballar para unha sociedade inclusiva; cada día que pasa o noso alumnado ten menos arraigo na Nosa Cultura e asume cada vez máis que terá que marchar para poder traballar -emigrar de novo, coma os nosos bisavós- .

Asistimos sen palabras ao crecente discurso xenófobo, misóxino, homófobo, clasista e antidemocrático que está correndo polos medios públicos, mesmo polos resultados electorais de lugares achegados, sen comprender que a única maneira de frear todos os discursos do odio é termos unha organización educativa aberta, participativa e democrática, na que transmitamos  ás xeracións que entran novas no mundo, que deben sobre todo respectar a todas as demais, e traballar activamente para que todas as persoas sintan que este mundo tamén é delas, con idéntico dereito a que ninguén, NINGUÉN, teña privilexios por ningunha causa.

O Ensino Público, o único que debera existir, é o lugar para crear ese ambiente de acollemento compartido, colaboración vital e aprendizaxe humano; e como tal temos que comprendelo e modelalo para non repetir as historias de medo e ignorancia das que desgrazadamente somos herdeiras todas as persoas que vivimos hoxe mesmo nesta Terra.

Novamente este pode ser un escrito máis, outra proclamación de intencións; outro non facer NADA do que falabamos antes, é certo.

Máis pode ser que non sexa así se quen o lea comparte a idea de que está na nosa man a capacidade para cambiar unha parte da paisaxe: é posíbel que non nos gobernen os que queren marcar distancias e diferenzas, porque é posíbel que non lles votemos, e que chamemos ao que defenden a igualdade e a concordia; é posíbel que decidamos esixir que os nosos dereitos teñan que ser efectivos e non un anaco de papel litúrxico; é posíbel que esixamos que a educación en liberdade que queremos para as nosas fillas e fillos teña que ser – tamén – promovida e traballada nos centros escolares, que deixemos de permitir que lles impoñan un presente e un futuro de discriminación e diferenza.

Se a xente que ven detrás de nós non ten a formación, os medios, a capacidade e o convencemento de que hai un mundo mellor no que vivir, e de que nese mundo mellor temos que estar todas cos mesmos dereitos e obrigas, ninguén fará ese mundo.

E se non conseguen eses medios na Escola Pública Galega, non os van conseguir en ningures. A nosa obriga é pelexar porque os teñan, coas ferramentas que teñamos, pero sobre todo participando, na crítica e tamén na construción dunha alternativa común que nos defenda.

A ver se así facemos ALGO dunha vez.