LEVAMOS MÁIS DUNHA SEMANA DICÍNDOO

Hai uns poucos días vimos na prensa escrita que Italia ultima un decreto lei para regular a liquidación do ano académico e preparar o regreso de setembro; non temos a pretensión de pensar que o goberno italiano está facéndose eco das nosas ideas, pero o certo é que nós levamos tempo dicíndoo, e alegrámonos de non ser as únicas.

Son tempos difíciles, e é difícil facerse escoitar, por iso queremos insistir novamente na obrigatoriedade de considerar esa hipótese como a máis razoable, xenerosa e realista de todas as que poidamos estar manexando; por suposto axeitándoa ás nosas circunstancias, á nosa realidade social e cultural.

Queremos aclarar dúas ideas importantes:

1. Finalizar o curso escolar, que é a nosa proposta, non significa rematar coa relación cos centros escolares, coller vacacións e volver en setembro: significa non impartir novos contidos, non facer exames, nin en liña nin no hipotético tempo que poida haber de volta ás aulas, que debería dedicarse só á satisfacción do reencontro; pero si significa acompañar ao alumnado ata o mes de xuño incluído, transmitirlles que se mantén aberto o centro escolar e a súa relación con el, cos seus compañeiros-as e cos seus profesores-as, aínda que sexa a distancia, e traballar, repasar, fomentar a súa creatividade e sobre todo atendelos emocionalmente,  porque esa será a maneira de avanzar, para superar a estraña situación que vivimos.
2. Nós non falamos dun aprobado xeral, falamos de pechar academicamente o curso o 12 de marzo, de que exista unha promoción xeneralizada, e de ter unha seguridade formal de que hai un punto único ao que retornar TODAS e TODO á vez. Para non deixar a ninguén no camiño, non podemos dar por suposto o que se está a facer nas casas, hai que volver a comezar, academicamente, onde o deixamos.

Agora mesmo levamos tres semanas de confinamento, pero é que o presidente do goberno de España ven de dicir que pedirá a prórroga do estado de alama ata o 26 de abril, e avanza que haberá outras prórrogas. E o que está dicindo agora consolida aínda máis as declaracións da ministra de educación cando dixo hai unha semana que non cre que o regreso do alumnado poida producirse antes de  “finais de maio, ou a principios de xuño”.

Que temos neste momento ?

• Un alumnado confinado nas súas casas, sen que ninguén de nós saibamos que está pasando exactamente dentro dos fogares -e moitísimo menos que nós a administración educativa galega, que está dedicada a mandar cartas e forzar avaliacións absurdas- nin canto, nin de que maneira,  están padecendo as nosas nenas e nenos.
• Unha demostración rotunda da fenda dixital existente no noso País, cando a propia Xunta de Galicia ven de facer unha insuficiente e mal organizada campaña publicitaria de entrega de mil ordenadores, para cubrir unha ínfima parte das deficiencias infraestruturais dos fogares galegos, recoñecendo con iso unha realidade que sempre negou.
• Unha inmensa diferenza nos criterios e no traballo que está realizando un profesorado galego, con enorme voluntariedade e interese, pero sen directrices, nin apoios, nin en moitos casos formación previa, nin práctica no traballo en liña.
• Unha realidade emocional absolutamente descontrolada, con alumnado que é testemuña inevitábel de moitas situacións de especial dureza, a nivel económico, laboral, familiar e asistencial.

Con todo isto, dicimos : é hora de rematar academicamente este curso escolar  dun xeito formal e seguro; é hora de mirar cara adiante; é hora de nos enfrontar ao problema dun xeito construtivo que garanta a seguridade de TODO o alumnado galego; é hora de traballar no que temos e non no que xa definitivamente non imos ter.

O curso rematou o 12 de marzo. Todo o que se fixo a partires de aí e todo o que se poida facer aínda mentres dure o confinamento debe ser exclusivamente acompañamento ao alumnado, atención psicolóxica, afectiva, mantemento da conciencia de grupo, de coidar a relación co centro escolar, coas compañeiras e compañeiros  e co profesorado, que pode dar seguridade á xuventude. O que temos que facer cos nenos, nenas e adolescentes que están pechados nas súas casas é traballar polo seu benestar emocional, non por un curso académico que non hai maneira de retomar sen deixar a moito alumnado atrás.

As clases en liña, á parte do terríbel feito de que están a supoñer o abandono silencioso de moito de alumnado galego, o que xa en si serviría para desautorizalas, non son nin poden suplir neste momento nada similar ás clases presenciais, nin por suposto ás escolas. Non podemos asumir, de ningunha maneira, a trampa de imaxinar que o alumnado galego está vivindo unha situación sequera minimamente normalizada.  

Onde hai que traballar é no curso próximo, a partires do mes de setembro; aí terán que aparecer todos os mecanismos compensatorios da situación actual. O próximo curso ten que comezar cos contidos onde paramos o 12 de marzo; e teremos que traballar para que iso non supoña un sobre esforzo inasumíbel para boa parte do alumnado.

Repetirémolo ata a saciedade: é obriga de todas, e responsabilidade de todas, non deixar a ninguén atrás. Iso si sería cumprir o que todo o mundo enuncia estes días: “Este virus parámolo xuntas”.

Para que as palabras non se limiten a ser bonitos enunciados que non significan nada, fagamos algo real: avaliemos ata o 12 de marzo, paremos aí o curso académico, continuemos atendendo á nosa mocidade, e traballemos por un curso novo diferente, no que esteamos todas.